Upatrzcież zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości (Dz 6,3)!
W Kościele wyróżniamy trzy stopnie święceń: diakonat, prezbiterat i sakra biskupia. Ostatnie dwa stopnie są udziałem w kapłaństwie Chrystusa, diakonat natomiast jest służbą i pomocą w posługiwaniu prezbiterom i biskupom. Najczęściej diakonat jest przygotowaniem do przyjęcia kolejnych święceń, jednak niekiedy zdarza się, że mężczyzna jest święcony na tzw. diakona stałego, która to posługa została przywrócona przez Sobór Watykański II.
Urząd diakona sięga początków Kościoła, kiedy to ustanowiono siedmiu wybranych mężczyzn do pomocy apostołom (zob. Dz 6,1-7). Również św. Paweł podaje przymioty jakimi powinni odznaczać się diakoni: Diakonami tak samo winni być ludzie godni, w mowie nieobłudni, nie nadużywający wina, niechciwi brudnego zysku, [lecz] utrzymujący tajemnicę wiary w czystym sumieniu. I oni niech będą najpierw poddawani próbie, i dopiero wtedy niech spełniają posługę, jeśli są bez zarzutu. Diakoni niech będą mężami jednej żony, rządzący dobrze dziećmi i własnymi domami. Ci bowiem, skoro dobrze spełnili czynności diakońskie, zdobywają sobie zaszczytny stopień i ufną śmiałość w wierze, która jest w Chrystusie Jezusie (1 Tm 3,8-10.12-13).
Do zadań diakonów należą: asystowanie biskupowi i kapłanowi w czasie funkcji liturgicznych, udzielanie chrztu, rozdawanie Komunii świętej, czytanie Ewangelii, przewodniczenie nabożeństwom, sprawowanie sakramentaliów, asystowanie i błogosławienie małżeństwa w imieniu Kościoła na podstawie delegacji biskupa lub proboszcza, prowadzenie pogrzebu, zajmowanie się w imieniu Kościoła dziełami miłosierdzia i administracją oraz akcją społecznej pomocy[1]. Strojem liturgicznym diakona jest alba, stuła (przewieszona przez lewe ramię) oraz dalmatyka.
opr. dk. Łukasz Dziedzic
[1] http://brewiarz.pl/czytelnia/diakonat.php3, odczyt z dnia 09.03.2018.